Voor mij persoonlijk is 2024 een jaar van vreugde en verdriet.
Daar wil ik het eigenlijk niet over hebben, maar wel over troost en
troosten. Wat zijn sommigen daar goed in, en anderen slecht….Want
dat is me echt opgevallen dit jaar.
Sommigen zeggen: “oja, dat had ik ook, ik ken het gevoel” (hoezo ken
jij mijn gevoel?) of “vervelend voor je, maar je gaat wel door toch?”
(is er keuze dan?) en wat denk je van “je moet je er snel overheen
zetten” (hoe?) Of wat denk je van " Heb je ..... wel gedaan? Want
ik......". (Ik ben jou niet) en nog vele dooddoeners. Zeg dan " ik weet
niet wat ik zeggen moet" . Dat is beter dan lege woorden.
En bedenk dat het om degene die rouwt gaat, niet om de ander!
Waar ik wat aan gehad heb is dat mensen komen/appen en luisteren.
Mij een knuffel komen brengen.
Mensen die zeggen “doe het op
jou manier” en die snappen dat ik
soms geen antwoord geef.
Mensen die ongevraagd
bloemen brengen. Mensen die
mee voelen.
Een onverwacht berichtje, een
mooie tekst, maar ook er gewoon
zijn.
En nu hoop ik dat ik geleerd heb hoe het wel moet. Geen loze woorden
gebruiken, de ander laten praten, serieus interesse tonen, beloftes
nakomen. Ook ik zal vast nog wel een keer de fout in gaan, maar ik ga
mijn best doen.
Ik heb ook geleerd dat mensen dichtbij me soms lang niet zo goed
kunnen troosten dan mensen verderaf. Best bijzonder eigenlijk.
Verdriet is zo persoonlijk, daar is geen goed of fout in. Degene die
verdriet heeft kan alleen zelf aangeven wat fijn is. En natuurlijk heb ik
soms een mening. Dan denk ik “ik zou het heel anders doen.” En het is
goed dat je een mening hebt, maar je hoeft hem niet altijd te
verkondingen. Vaak is het voldoende om je mond te houden en te
luisteren.
